stukot pociągu niezmiennie

ludzkie losy rozlicza

łzy twe tuż po rozstaniu

pamięta i przelicza

a innym już odmierza

sekundy do poznania

i miesza się w stukocie

smak spotkań i rozstania

skądkolwiek los cię niesie

i dokądkolwiek zmierzasz

wiedz że w całości przyszłość 

rytmowi kół powierzasz

nim zniknie za plecami

to przed czym wciąż uciekasz

lub za czym tęsknisz, stukot

poniesie cię jak rzeka

- - -

w perlistej mgle horyzont

majaczy przeznaczeniem

los się uśmiecha chytrze

odpowiada milczeniem

a stukot kół po szynach

po kres z tobą zostanie

aż po ostatnią stację

gdzie pociąg lub serce

(zo)stanie

am