* * * * *

od dziś przyrzekam ci

że nie dam z siebie nic

co mogłoby mieć

większy sens

niech spadną już z poduszki

ostatnich snów okruszki

i niech już wstanie dzień

spakuję twoje moje

smutki i niepokoje 

blade jak cień

upchnę je na dnie w szafie 

najgłębiej jak potrafię...

(nie uratuję cię)

usiądę z zimną kawą 

pomilczę z miękką trawą

i popatrzmy obie

jak się znów miotasz w sobie

niech się przestanie tlić

bo nie mam w sobie nic

co mogłoby dziś mieć

większy sens

am