Bajeczki

nie chcę być żadną królewną

to afront jak cholera

myśleć od zmroku do świtu

czy mnie ziarenko uwiera

nie chcę też być Kapturkiem

chadzać po lesie skromnie

wiedząc że wstrętne wilczysko

ślini się marząc o mnie

ani też Calineczką

bez charakteru grama

co za wstrętnego kreta

wnet wydać by się dała

wolę życie bez bajek

w sepii i czarno - białe

bez elfów i krasnali

a jednak - doskonałe

Mówił on....

czy wiesz kim jestem?
zapytał on
tonąc w jej oczach sowy
w zupełnej w ciszy
schowała twarz
w poduszki, do połowy

czy wiesz co mogę
-wciąż drążył on-
z twym śmiesznym życiem zrobić?
mogę je zmienić
w matowy pył
cierniem twe skronie zdobić

do wiosny

w świetle latarni

przez okno
paciorki deszczu

drżący na gałęziach

wczorajszy śnieg

zmienia stan

skupienia

ciemne poranki

i szare dni

odmierzają 

czas do wiosny

zamykam oczy

na sen

w te dni...

od rana śnieg
choć zelżał mróz
wciąż tkwię przy oknie

na dworze chłód
i zniknął ślad
twój bezpowrotnie

zasypał już
gwiazdkowy puch
zapach i smak

drzewa

parkową aleją szłam

powoli dzień jak co dzień

mijałam rzędy drzew

od lat szumiące sobie

płaczące świtem wierzby

i jarzębiny strojne

zgięte wiatrem topole

i brzozy człekobojne

strzeliste świerki dumne 

że przecież wciąż zielone

i barwne liściem buki

od środka wydrążone

...dłonie...

Bo gdybyś dziesięć dłoni miał
to bylibyśmy pełnią
całując skronie, pieszcząc twarz
darowałbyś mi jedną
Zasłonił uszy drugą z nich
bym nie słyszała zła
i kładąc trzecią zamknął wzrok
i już nie jestem ja