Cztery pory roku

Bo nie ma na drzewach już liliowych bzów

bym mogła do ciebie pobiec i by znów
pachniały jaśminem i twymi włosami
twarz, palce i trawa, która między nami
jednym świadkiem była chwil, które zostały
głęboko w pamięci...choć już uleciały...


Bo nie ma w powietrzu już lipy zapachu
i nie mogę z Tobą leżeć w ciepłym piachu
lub wśród krwistych maków poszukać pod skronią
źdźbła trawy, co wzory zamiast kreślić dłonią

napisze na plecach ukryte wyznanie...
(takie, co to nigdy sam nie wpadniesz na nie...)

A teraz w powietrzu tylko babie lato

i nie wiem doprawdy, co mi powiesz na to

że chcę wąskim szlakiem dotrzeć na skraj nieba

gdzie ja, ty i słońce, gdzie już nic nie trzeba

tylko twarz przy twarzy i dłoń w twojej dłoni

gdzie nas nic nie trzyma, gdzie nas nic nie goni...

Bo potem, gdy ziemię skuje śnieg srebrzysty

w mej pamięci obraz: a w nim świat górzysty

z łąką w falach maków, z zapachem liliowym,

z wędrówką na szczyty i czymś całkiem nowym

co pozwoli marzyć w zimny, ciemny czas:
że choć wszystko minie... nic nie zmaże...Nas...