Pelargonie

Późnym popołudniem sadzę pelargonie. Biskupie, wrzosowe i ciemnofioletowe główki coraz pewniej
wyglądają zza brzegów brązowych donic. Ciepło. Słońce pieści skórę. I płatki kwiatów.

Lubię te wiosenne obrzędy. Sprzątanie balkonów i tarasów, sadzenie roślin, trzepanie dywaników, zawieszanie hamaków, huśtawek, dzwonków... Wszystko na nowo odnajduje swoje miejsce. Wszystko układa się w jedną, harmonijną całość. Wszystko jest po coś i na swoim miejscu. Żadnych przypadków. Żadnego chaosu. Każdy tam, gdzie powinien.

Nawet koty patrzą z niedowierzaniem. Przyzwyczajone do zimowych harców wśród śniegu i stosu zalegających na balkonie rupieci, nagle zderzają się z rzeczywistością pełną uporządkowania i misternej perfekcji. Szok? Nie dla tak niezależnej natury ;)

Zadaję sobie pytani: Dlaczego nie...?
Dlaczego nie potrafimy poukładać samych siebie? Sortujemy rzeczy, wycieramy kurz, układamy książki, ubrania, wyrzucamy śmieci, oddajemy zbędne przedmioty. Więc dlaczego nie zrobimy tego samego z naszym wnętrzem? Czemu nie wymażemy tego co bolesne, nie wyrzucimy tego co rani, nie zapomnimy uraz i słów, które wdarły się w nas i tkwią do dziś? Czemu nie znajdziemy właściwych miejsc dla każdej z osób w naszym życiu? Czemu nie stworzymy przestrzeni dla nowego (tak, wiem, to co nowe zatrważa), ale przecież najprawdopodobniej dobrego!? Dlaczego nie...?

Chciałabym móc zaprosić Cię do siebie. Do wysprzątanych myśli i niezachwianych poglądów. Do niepokrytych kurzem przeszłości oczu. Do dłoni, które już tylko dla Ciebie. I do marzeń bez lęku.

Za godzinę zajdzie słońce.
Noc skryje moje obawy i bałagan pod powiekami. Mam nadzieję, że któregoś ranka obudzę się bez bagażu czasu przeszłego. Jedynie z uśmiechem pewności do tego, co nadejdzie. Bo nadejdzie na pewno.
Oby zastało we mnie porządek. I gotowość.