...

pierwszy śnieg
przyniósł 
kolor 
jego oczu 
szarość 
roztapia 
wczorajszy chłód 
drży 
między nami 
błękitny cień 
świtu

am

Tryptyk osobisty

modlitwa poranna

nim wstanę, proszę

o umiejętność

nienachalnej obecności

nieoczekiwania wzajemności

spojrzenia bez oceny
bycia

i o ciche przeczucie

że uśmiechasz się

patrząc na mnie

z przymrużeniem oka

modlitwa w biegu

dziękuję 

że milczysz

po każdym upadku

 że dmuchasz

w moje zdarte kolana

 które nie pamiętają 

klęcznika

modlitwa przed snem

dziękuję

za godziny snu
nieistnienia

podczas którego

nie uda mi się

kolejny raz

upaść

Bratnia dusza...

Myślę, że można debatować godzinami nad tym, czym jest ta wymarzona miłość, prawdziwa przyjaźń czy więź ponad wszystkimi możliwymi relacjami. I czy można mieć je wszystkie w jednym, czy to jednak niemożliwe.
Każdy znajduje swoją własną odpowiedź (pod warunkiem, że jej szuka!). I każda jest dobra, jeśli jest własna.

Z mojego (dzięki Ci Boże!) doświadczenia wynika, że wszystkie te płaszczyzny można połączyć. Jest to trudne, ale możliwe!
A definicję "bratniej duszy" najtrafniej moim zdaniem oddała Elizabeth Gilbert, która stwierdziła:

"Ludzie myślą, że bratnia dusza to twoje idealne dopasowanie, i tego właśnie każdy chce. 
Jednak prawdziwa bratnia dusza jest twoim lustrem, osobą pokazującą ci wszystko co cię hamuje, osobą która sprowadza twą uwagę na ciebie abyś mógł/mogła zmienić swe życie. 
Prawdziwa bratnia dusza jest prawdopodobnie najważniejszą osobą jaką kiedykolwiek spotkasz, ponieważ wyburzy ona twe ściany i plaśnie cię abyś się przebudził/a. 
Celem bratniej duszy jest tobą wstrząsnąć, rozszarpać trochę twoje ego, ukazać ci twe przeszkody i uzależnienia, złamać ci serce aby się otworzyło na wpuszczenie nowego światła, uczynić cię tak bardzo poza kontrolą, abyś transformował/a swe życie." 

Nie szukajmy przytakiwań, łatwych rozwiązań i przetartych szlaków.
Szukajmy luster. Choćby miało się okazać, że będą dla nas krzywym zwierciadłem...

Dajmy się raz złamać. Niejedno zgięte drzewo odbiło silniej niż to nietknięte burzą.
A dojrzewając wydało owoce. Słodsze, bo świadome.
Niezależnie od kierunku wiatru...

A.

<...>

kończymy tak jak zaczęliśmy: 

z łyżeczką w drżącej dłoni 

nieufnie wpatrzeni w jej zawartość 

której donieść do ust 

nie jesteśmy w stanie 

od innych zależni 

znów nazywani 

zdrobniałym imieniem 

z bezzębnym uśmiechem 

ufający 

że jeszcze przez jakiś czas 

nie wyłączą nam 

 nocnej lampki przy łóżku 

zostawiając samych 

z czyhającym w szafie 

naftalinowym strachem
...

~

ty i ja 
i ten zmierzch 
w kolorze wina 
cisza 
wokół nas 
i w nas 
rozlewa się 
ostatnia smuga dnia 
wpadając w czerń 
zna jedynie błękit


you and I 
and this dusk
in the color of wine 
the silence
around and in us 
spills 
the last trail of day 
falling into the blackness 
knows just blue
                                                                                                                                   (transl. Lech Szeglowski)

Za drzwiami naprzeciwko...

Samotność ma białe włosy i bladoniebieskie oczy. Mieszka tuż obok, za ścianą, w drzwiach naprzeciwko. Niezauważana, omijana wzrokiem - dla jednych. Kwintesencja codzienności, dla drugich...

Gdy dobro śpi...

Okres drugiej wojny światowej to mój konik. Może to źle brzmi, w odniesieniu do takich kwestii jak holokaust, obozy koncentracyjne, Syberia...
Więc może inaczej: to okres, w którym człowiek pokazał ile w nim człowieka. To czas, który był swojego rodzaju sprawdzianem dla ludzkości. To czas, którego nie wolno nam zapomnieć.
Czy zdaliśmy ten egzamin?
Czy dziś byśmy go zdali?

O miłości wzdłuż i wszerz, i naokoło też

Zapytałam kiedyś babcię: Jak to z tą miłością jest? Skąd wiedziała, że dziadek to "ten", czy miłość przychodzi nagle czy to może kwestia pracy i czasu?
Odpowiedziała mi w zaskakujący sposób: "Nie wiem. Nigdy o tym nie myślałam. Miałam męża, to o niego dbałam. Nie miałam głowy do rozmyślania, czy to miłość czy nie."
Wiem, że go kochała. Do dziś, a minęło 21 lat od jego śmierci, mówi o nim z wielkim szacunkiem i czułością.

Sądzę, że wiemy czy kochamy, czy nie kochamy. To tak jak z oddychaniem: nie zastanawiamy się, kiedy wziąć oddech i na ile głęboki, bo robimy to z automatu. Ale wystarczy, by coś uniemożliwiło nam pobranie kolejnej dawki tlenu, by nagle sprawa oddechu stała się priorytetem.
Tak samo z miłością: na co dzień o tym nie myślimy, ale wystarczy by coś zagroziło temu uczuciu, by nagle ze zdwojoną siłą uświadomić sobie, że kochamy. I to jak kochamy!