* * *

nie zasłaniam okien 

patrzę 

jeszcze raz 

  bladoróżowy 

wschodu kraniec 

odchodzi w chłód 

cisza 

umiera ostatnia 

chwila nocy 

odliczana 

słabnącym tętnem 

bezimiennych 

 gwiazd

- - -

półmrok
w łuk rozlany

od ściany do ściany

sen

przechodzony

przed świtem

zapomniany

i oswojony

ciężar
pulsującej pustki

...
a za oknem wierzba

i pierwsze

zielenieją listki