Na chwilę przed północą

pojawił się za szybą,

palcem w okno zastukał

- twarz miał jasną, szczęśliwą.

Wiesz - szepnął - tam na górze,

na wchód od Niedźwiedzicy,

siedzi z liczydłem skryba

i grzechy ludziom liczy.

Dodaje i przemnaża,

strasznie jest tym przejęty,

a pan Bóg w głos się śmieje

i klaszcze dla zachęty,

bo żart mu pysznie wyszedł

i skryba nie wie wcale,

że w każdym piórze w niebie

jest sympatyczny atrament!

Słuchaj więc - kończy przybysz -

liczydeł się nie lękaj

i co rano z ufnością

przed Nim w ciszy przyklękaj.

Puści w niepamięć błędy,

bo już w tym boża głowa,

by skryba swe rachunki

wszczynał i gubił od nowa.

Wstał, zgasił świecę i palcem

pióra świetliste wygładził

i poszedł o świcie w słońce,

łuk tęczy go poprowadził.

Czasem, gdy noc jest jasna

cień jego skrzydeł widzę.

Lżej mi wtedy na sercu.

I jakby mniej się wstydzę...

am