a lato swe do widzenia

mruknęło od niechcenia

i światłem jasne do końca

ruszyło w kierunku słońca

mrugnęło nad potokiem

jarzębinowym okiem

i w wianku z żyta kłosów

usiadło pośród wrzosów

przez chwilę pomilczało

nad dniami których mało

i wiedząc że nic nie zmieni

spojrzało w oczy jesieni

w oczy w kolorze laskowym

rdzawym choć orzechowym

i na jej uśmiech jesienny

czerwienią dębów promienny

bądź zdrowa siostro - szepnęło

i wśród szuwarów zniknęło

wróci gdy wezwie je wiosna

bliźniacza lata siostra

choć zblednie pamięć o lecie

gdy przyjdą mróz i zamiecie

myśl o nim przetrwa nad światem

niesiona w dal z babim latem

am