<...>

kończymy tak jak zaczęliśmy: 

z łyżeczką w drżącej dłoni 

nieufnie wpatrzeni w jej zawartość 

której donieść do ust 

nie jesteśmy w stanie 

od innych zależni 

znów nazywani 

zdrobniałym imieniem 

z bezzębnym uśmiechem 

ufający 

że jeszcze przez jakiś czas 

nie wyłączą nam 

 nocnej lampki przy łóżku 

zostawiając samych 

z czyhającym w szafie 

naftalinowym strachem
...